CONCERT REVIEW

Kris Kristofferson, een levende legende? Zeker weten! De man is er ondertussen 71(!) maar heeft nog niets van z’n charisma ingeboet en ziet er op deze gezegende leeftijd nog steeds heel vitaal en strijdvaardig uit. De flikkering en adoratie in de mooie ogen van mijn, druk fotograferend, gezelschap – ze kon mans kleinkind wezen – spreken boekdelen als Kris Kristofferson het Arenbergpodium betreedt, stijlvol in het zwart en enkel gewapend met een akoestische gitaar en mondharmonica die, Bob Dylan 's gewijs, rond zijn nek is geschroefd. Grijze baard, netjes in snit en z’n halflange grijze manen – ondertussen zijn handelsmerk – zijn nog steeds intact en maken dat de man zeer geliefd is bij het – in groten getale aanwezige – vrouwelijke publiek. Nochtans heeft de man een rijk gevuld leven en dito carrière achter de rug.

Driemaal getrouwd en acht kinderen, een mens zou van minder kaal worden. Voeg daarbij nog de affaires die hij deelde met Janis Joplin en Barbara Streisand en je weet dat deze man ‘geleefd’ heeft! De ouderen onder ons zullen hem blijven herinneren als de heldhaftige trucker in de film “Convoy” of aan de zijde van diezelfde Barbara Streisand in “A Star Is Born”. Want naast singer/songwriter en countryster is Kris ook te bewonderen in meer dan zeventig (!) films. De jongeren zullen hem zonder twijfel herkennen als vampierenjager aan de zijde van Wesley Snipes in het “Blade” epos. Maar laten we het hier vooral over zijn muzikale kwaliteiten hebben. Kris Kristofferson is vooral een begenadigde songsmid en heeft dan ook menig artiest aan een hit geholpen. Denk hierbij aan “Me And Bobby McGee” dat door Janis de eeuwigheid werd ingeschreeuwd. De man kwam ons zijn nieuwste schijf “This Old Road” voorstellen en we krijgen dan ook bijna alle nummers hiervan te horen. De sobere begeleiding geven de prachtige teksten een extra kracht. Kristofferson neemt ons mee in zijn wereld. Een wereld vol melancholie waarbij hij terugblikt op de vele vrienden die hij verloor onderweg. Johnny Cash, Waylon Jennings – samen met deze twee en Willie Nelson vormde hij destijds de countrysuperband The Highwaymen – Hank Williams, John Lennon, Janis ….. allen krijgen ze hun eerbetoon in de song “Final Attraction”. Maar we maken ook kennis met een wereld van strijdvaardigheid tegen het onrecht en de politieke miskleunen die de Amerikaanse regering pleegt. Het nummer “In The News” is een ware aanklacht tegen het wanbeleid van mijnheer(?) Bush en zijn kompanen in Irak en elders ter wereld. Ook het leed van de vermiste Argentijnse vrijheidsstrijders ligt hem nauw aan het hart. Het lijkt wel of Kristofferson zich schaamt over zijn Amerikaans staatsburgerschap? “Living in the land of the free, but we are number 1 worldwide when it comes to count the people behind bars!”  Hij roept dan ook openlijk op voor veranderingen en laat het niet na zijn sympathie te betuigen voor Barack Obama, de zwarte presidentskandidaat.

Als actief lid van de activistenbeweging “Veterans For Peace” bezocht hij meermaals de conflicthaarden in de wereld. In het nummer “They Killed Him” uit het politiek getinte album “Repossessed” vertelt hij over zijn helden. Martin Luther King, Ghandi en Jezus passeren de revue. Inderdaad, Jezus! Kristofferson blijkt tevens een diepgelovige man te zijn zoals vele Texanen dit plegen te zijn, en deze religieuze overtuiging vormt dikwijls de ondertoon in z’n nummers. “Thank You For A Life” uit “This Old Road” is dan ook z’n ultieme dankbetuiging naar het Opperwezen toe. Natuurlijk brengt good ol’ Kris ons ook zijn hits. “Me And Bobby McGee”, “Help Me Make It Trough The Night” – Katrien naast mij glundert, haar avondje kan niet meer stuk – en “Sunday Mornin’ Comin’ Down” zijn pareltjes in al hun eenvoud. Ontwapenend en eerlijk geeft de man toe dat de tand des tijd z’n geheugen heeft aangetast en dat het soms moeilijk is om alle teksten te kunnen onthouden. Je ziet hem dan ook meermaals zijn ogen ten hemel wenden in de hoop dat Hij daarboven een handje toesteekt. De hulp komt echter vanuit het publiek. Een toeschouwer maakt spontaan en al zingend de zin af wanneer hij alweer op een dood punt is aanbelandt.

De man in kwestie krijgt dan ook een welgemeen “Thank You” toebedeeld. Kristofferson maakte een heel ontspannen en ongedwongen indruk. Hij had er blijkbaar zin in, ondanks de lichte verkoudheid die z’n stem soms parten speelde. Hij verhaalde over de wijze levenslessen die hij kreeg van zijn vader en hoe hij probeerde z’n eigen kinderen te wapenen tegen de – soms keiharde en oneerlijke – wereld waarin ze konden terecht komen.  Natuurlijk kregen we ook onze portie liefdesleed. Countrymuziek is nu éénmaal – samen met de blues – de uitgesproken uitingsbron om het menselijke leed en bijhorende hartenpijn te vertolken. Kristofferson bezit de gave om via een eenvoudig liefdesliedje direct door te dringen tot in de kern van de materie. Hij geeft de luisteraar het gevoel dat je er niet alleen voorstaat. Dat er nog anderen zijn die de pijn van het zijn proberen te verbijten. Ik kreeg het gevoel dat hier een echte mens voor mij stond. Iemand die puur is en met dezelfde gevoelens en twijfels worstelt als iedereen, ook al is hij dan een superster. Alleen dat al maakt van Kris Kristofferson een heel grote Mijnheer! “All that’s matter is the heart in the end!” Met deze wijze woorden in gedachten daalden Katrien en ik van de statige, prestigieuze trappen van de monumentale Arenbergschouwburg. Buiten was het donker, koud en nat. Maar dit kon ons weinig deren, want innerlijk waren we – bedankt Kris Kristofferson – opgewarmd en gewapend tegen de pijn en misérie van het “éénzame hartenbureau” van het leven.

Huibbe